Heb je een sterk empathisch vermogen, ben je sterk loyaal aangelegd en voel je gauw aan wat een ander nodig heeft... grote kans dat je dan ook moeite hebt om 'je ruimte in te nemen'.
Ik zeg bewust 'ook', want ik reken mezelf eveneens tot die groep en betrap mezelf er regelmatig op dat ik de neiging heb om een hele grote stap opzij te doen zodra iemand alleen al de indruk geeft, die richting in te willen waar ik mogelijk 'in de weg' sta.
Het verklaart een hoop, zoals mijn angst om als bestuurder aan het verkeer deel te nemen... ;)
'Goh meid, neem gewoon je ruimte in! Jij hebt net zoveel recht op je plek en hoeft die niet op te geven voor een ander'. Ik hoor het mezelf ook wel eens zeggen tegen een cliënt, in een iets andere formulering dan.
Tegelijkertijd denk ik vervolgens: Dit is ook je ruimte innemen! De ander ziet je die grote stap toch opzij doen, dat doe je niet voor niets, je toont jezelf zoals je bent, je doet je niet anders voor, niet dominanter of meer aanwezig. Dat is dan toch wie je bent? Dat is ook je ruimte innemen als jezelf, op een zekere manier.
Maar dat staat wel los van je behoefte om wel degelijk je eigen ruimte te creëren... want uiteindelijk denk ik dat we allemaal dezelfde behoefte hebben; genoeg ruimte voor jezelf. Natúúrlijk weet je dat je die net zo goed verdient en niet hoeft op te geven. Toch is niets meer vernietigend dan jezelf wijsmaken dat je niet mag zijn zoals je bent, dat je jezelf daarop af moet rekenen, dat je daardoor 'zwak of minderwaardig' bent.
Ruimte innemen door NIET je ruimte in te nemen?
Je ruimte in leren nemen, doe je niet door die stap opzij van jezelf af te keuren. Neem vooral eerst je ruimte in door je ruimte NIET in te nemen.
Dat klinkt natuurlijk heel tegenstrijdig. Toch denk ik dat het vaak niet lukt, omdat we die stap overslaan.
Op een gegeven moment is het klaar. De keus heb je altijd, zet je weer een stap opzij, blijf je staan, ga je door? Maar als dit een deel van jou is, dan mag dat deel er gewoon zijn. Ieder ander die dit niet herkent in zichzelf zal je blijven confronteren en jij andersom net zo sterk. Misschien zie jij jezelf als een bang muisje in die reflectie, misschien ziet die ander zichzelf als een olifant in de porseleinkast. Het kan voor beide kanten heftig zijn, al zou je dat misschien niet direct denken van 'de olifant'.
Jij zet die stap opzij, dus de ander mag al jouw ruimte innemen? (voor de muis)
Jij komt met stampvoeten aan bulderen, dus die ander moet maar plaats voor jou maken? (voor de olifant)
Er ligt voor beiden een taak om niet alleen naar de ander, maar ook naar jezelf te kijken. Toch bepaal je samen de uitkomst.
Eens een muis, altijd een muis
Dus wat verwacht ik dan van mezelf? Wat verwacht ik dan van m'n cliënten?
Voorop staat zelfacceptatie. Dat is en blijft het allerbelangrijkste... je bent precies goed zoals je bent. Lessen zullen er altijd zijn, uitdagingen, confrontaties, maar keur jezelf er vooral niet op af.
Zodra je daarvan doordrongen raakt (en zo makkelijk is dat nog niet) kun je kijken naar welke behoefte er bij jou speelt.
Wat heb je nodig? Wat verlang je op dit moment van jezelf? Niet zozeer omdat de omgeving vindt dat je zus of zo door het leven moet gaan, maar omdat JIJ voelt dat dit nu belangrijk is.
Stel je komt uit een familie met veel 'olifanten' (of 'muizen' die zich tegen wil en dank gedwongen voelden om zich voor te doen als 'olifanten') en jij bent een van de weinige 'muisjes'... dan is het heel aannemelijk dat je constant gespiegeld krijgt dat je meer als de 'olifanten' zou moeten zijn. Maar je begrijpt wel, een muis wordt echt geen olifant en andersom evenmin.
Koester je 'muis kwaliteiten' en bedenk je vooral hoe je die in kunt zetten om je ruimte te creëren. Een muis kan stampen wat die wil, maar dat zal weinig uithalen. Je begrijpt wel dat je dus echt niet naar mensen hoeft te kijken die het tegengestelde van jou zijn, om te leren hoe JIJ je ruimte in kunt nemen. Nee... dat doe JIJ het beste op JOUW eigen manier.
Een muis raakt niet gauw claustrofobisch... maar mag ieder teken van benauwdheid serieus nemen.
Op jouw eigen manier dus... voor iedere 'muis' is dat weer anders. De een blijft liever een tijd veilig in z'n holletje, de ander gaat ervoor en rent als een malle het veld over (met alle risico's op de koop toe), weer een ander klimt eerst naar een hoger punt om een beter perspectief te verkrijgen en zo zijn er nog veel meer manieren. Hoe dan ook... de signalen dienen zich niet voor niets aan; als je voelt dat het benauwder wordt, kijk daar dan maar goed naar. Je hoeft niet meteen in actie te komen, geen actie is ook een actie. Het is sowieso een goed moment om helder te krijgen wat JIJ nu eigenlijk nodig hebt.
Het is iets dat ik iedereen met 'muis-neigingen' mee zou willen geven, om telkens als ze geconfronteerd worden met behoeften en belangen van anderen, aan zichzelf te stellen: 'Wat heb ik nu eigenlijk nodig?
Een muis maakt zich niet klein, een muis is klein. Met 'klein' zijn is niet per definitie iets mis.
Een muis heeft relatief weinig ruimte nodig, maar heeft zeker behoefte aan die ruimte.
Een muis hoeft niet door iedereen gezien te worden, maar laat zich ook niet ontkennen.
Een muis kan je zomaar eens verrassen.
Door: Silvana Trivieri
Reactie schrijven